"Yanlış zamanda karşılaşılan mükemmel insanlar vardır. Bir de doğru zamanda karşılaştığınız için mükemmel olan insanlar..."
Çok aşk romanı okuyan biri değilim taraftarı da değilim zaten. Aşk filmlerine de bayılmam, arada çerez niyetine romantik komedi izlerim. Çok sığ bakıyor olabilirim aşk kavramına ama henüz bir 16'lığım. Bi bok bildiğim yok yani. Ama mal gibi gelip burda yazıyorsun derseniz evet yazıyorum bir 16'lık da yazabilir. Ayrıca a girl can dream. Neyse kitap diyordum.
Son dönem kitapları- son dönem kitaplarını ayırt edebilmenizin bir kaç temel yolu var. Kitabın yılına bakmadan rahatça söyleyebilirsiniz. Öncelikle filmi çekildiyse film afişi kitap kapağı yapılır, sonra arkasına Newyork Times, Washington Post, Elle hödüzödü tarzı abidik gubidik film eleştirmeni mi gazete mi dergi mi belli olmayan adamların yazdıkları yazıların çok saçma bir bölümü alıntı yapılıp yazılır. Örneğin -gizemli. -etkileyici. -metroda okumayın durağı kaçırırsınız. -sabahladım. Hep de kötü oluyor böyle kitaplar, yayın evi sıçıyor bunları bence. Oysa efendim Fransız Teğmen'in Kadını gibi sarı arka plan üzeri sade bir resim ve arkada kitap özeti olan kitaplara bir bakar mısınız tadından yenmez.- Son dönem kitapları deyip uzun bir açıklama yapmışın. Evet Aşkın Renkleri de bir son dönem kitabı ama çok farklıydı. Hatta beklentim olmaksızın okuyup bayıldım diyebilirim. Alma sebebim bile kapağında Audrey'in olmasıydı. Bi kere son dönemdeki kuru anlatım tarzı kesinlikle yok. Kitapta çok geçen bir kelimeyle tanımlarsak 'dokunaklı' bir anlatım tarzı var. Evet dokunaklı. Ve nazik, narin, ince, kibar. Aslında tam kitabın orijinal adını tanımlıyor anlatım tarzı. Gerçekten bir şeyler hissetmenizi sağlıyor diyebilirim. Karakterleri çok iyi anlıyorsunuz, çok iyi analiz ediyorsunuz. Tüm zaman boyunca yanlarındaymışınız gibi sanki. Bazen kitap sıkınca ve arka kapaktaki sözlerle benim fikirlerim çelişince suçu hep çevirmende arardım. Aşkın Renkleri'nin çevirmeni Ersel Topraktepe. Çok güzel bir iş çıkarmış tebrik ederim. Çok da mütevazi birisi sanırım, katapta hakkında sadece 1973'te İstanbul'da doğdu. Çevirmen ve editör. yazıyor. Övünün efendim bu kadar mütevazi olmanıza ne gerek var diyorum buradan kendisine. Son olarak kitapta beni çok etkileyen sözleri yazıyorum. Okuyun, okutun, mutlu sabahlar.
15
François'in Koşmaya Gitmeden Önce Söylemiş Olabileceği Cümleler
Seni seviyorum.
*
Sana tapıyorum.
*
Spor yap ki zinde kalasın.
*
Bu akşam yemekte ne var?
*
İyi okumalar aşkım.
*
Seni tekrar görmek için sabırsızlanıyorum.
*
Ezilmeye niyetim yok.
*
Bernard ve Nicole ile bir akşam yemeğine çıkalım artık.
*
Ben de bir kitap okumalıyım.
*
Bugün özellikle baldırlarımı çalıştıracağım.
*
Bu akşam çocuk yapalım.
*Acı denen şey, belki de şimdiki zamandan hep kopuk olmaktı.
*Bakışmalardan sohbete, gözden söze geçmek hiç kolay değildir.
*Cüretin kaynağı çoğu zaman yorgunluktur.
*Birden bire basit ve hafif olan her şey ona yıldırıcı göründü.
*Yanından daha yeni ayrıldığınız bir düşe nasıl tekrar gidilir?
*Her şeyin her an mükemmel olmaması eşyanın doğası gereğiydi. Hayat denen şey zaten müsveddeler, karalamalar, boşluklar değil miydi? Skakespeare, kahramanlarının yalnızca önemli anlarını anlatır. Ama Romeo ile Juliet harika bir akşam yemeğinin ertesi günü koridorda karşılaşsalar, şurası kesin ki birbirlerine edecek laf bulamazlardı.
*Verilen sözler, verildikleri zaman için geçerlidir sadece.
*
*Başlangıçta küçük bir lekeydi, bir tür nostalji gibi. Ama hayır, yaklaştıkça, melankolinin mor rengi seçilir oluyordu. Daha da yaklaştığında, belli bir hüznün gerçek doğası görünür hale geldi. Anında hastalıklı ve acınası bir dürtünün esiri olmuş gibi, karşısında o akşamın boşluğunu buldu. Kendi kendine sordu: Niçin elimden geldiğince iyi görünmeye gayret ediyorum ki? Niçin bu kadını güldürmeye çabalıyorum? Niçin benim için ulaşılmaz olan bu kadının hoşuna gitmek için uğraşıyorum?... Bu paranoyakça sürüklenişi hiçbir şey durduramazdı. Melankoliyle ve geçmişi sığınak olarak düşünmenin verdiği duyguyla başlayan bir sürüklenişti bu.
*..onun yanında kalamayacağı kadar istek uyandıran bir kadındı.
*"Güzelliğin temaşasına kapılan, kendini ellerine bırakmıştır ölümün."
*"Geçmişimiz berbat olsa da bir cazibesi vardır."
*..mutluluk korkusu. Derler ya, insan ölmeden önce hayatının en güzel anları gözünün önünden bir film şeridi gibi geçermiş. Bunu dikkate alırsak, mutluluk çat kapı geldiğinde geçmişin yıkımlarının ve başarısızlıklarının, neredeyse kaygı verici bir tebessümle gözümüzün önünden geçip gitmesi akla yakın bir ihtimaldir.
*Birtakım kararlar aldığı olur insanın ve o andan sonra her şeyin öyle olacağı düşünülür, ama sonsuza kadar sürecek gibi duran bu kesinliğe duyulan güvenin yıkılması için, tuhaftır, dudakların minik bir hareketi yetebilir.
*"Kendimi kaybolmuş gibi hissediyorum." Bu son cümleyi hoyratça söylemişti. Pat diye. Markus birden ekmeğin iç kısmını alıp eline doğramaya başladı. "Ne yapıyorsun?" diye sordu Nathalie. "Parmak Çocuk'un yaptığını. Eğer kaybolduysan, geçtiğin yerlerde ekmek kırıntıları bırakman gerek. Bu şekilde yolunu tekrar bulabilirsin." "O yol da beni buraya getiriyor...sana yani, öyle mi?" "Evet. Ama aç değilsem ve seni beklerken ekmek kırıntılarını yemeye karar vermezsem."
*Sonra durdu. Bir ağaca dayandı.
"Kuzenlerimle saklambaç oynarken, ebe olan bu ağaca dayanır, 117'ye kadar sayardı."
"Neden 117?"
"Bilmem! Bu sayıda karar kılmıştık, öylesine."
"Oynamak ister misin şimdi?" diye saklambaç oynamayı teklif etti Markus.
Nathalie ona tebessüm etti. Oyun oynamayı teklif etmesine bayılmıştı. Nathalie kolunu ağaca koyup alnını koluna yasladı, gözlerini kapattı ve saymaya başladı. Markus saklanacak bir yer aradı. Ama boşunaydı. O bahçe Nathalie'nin alanıydı. Saklanılacak en iyi köşeleri biliyor olmalıydı. Markus, Nathalie'nin çeşitli dönemleri arasında gezindi. Yedi yaşındayken şu ağacın arkasına saklanıyor olmalıydı. On iki yaşındayken de kesinlikle şuradaki çalılıkların arkasına. Ergenlik döneminde çocukluk oyunlarını reddedip böğürtlenlerin önünde surat asmış olmalıydı. Sonraki yaz, genç bir kadın olarak oradaki banka oturup hayaller içinde şiir yazmış olmalıydı. Belki de bahçenin birçok köşesinde gen kadınlık döneminin izi vardı, belki de şuradaki çiçeklerin arkasında François'yle sevişmişti? François büyükler uyanmasın diye gürültü çıkarmadan arkasından koşmuş, geceliğini üzerinden çıkarmaya çalışmıştı. Bahçede çılgınca ama sessiz bir kovalamacanın izleri vardı. En sonunda da onu yakalamıştı. Nathalie numaradan çırpınmıştı. Kendisini öpmesini hayal ederek başını öteki tarafa çevirmişti. Yerde yuvarlanmışlar, sonra Nathalie tek başına olduğunu fark etmişti. Nereye gitmiş olabilirdi? Bir yere mi saklanmıştı acaba? Artık orada değildi. Artık orada olmayacaktı. Orada artık çim yoktu. Nathalie öfkeden çimleri sökmüştü. Nathalie saatler boyunca olduğu yerde bitkin bir halde kalmıştı ve büyük annesinin içeri girmesi yönündeki girişimleri sonuç vermemişti. Markus çimlerin olmadığı yere gitti, orada Nathalie'nin acısını çiğnedi. Aşkının gözyaşlarının arasından yürüdü. Saklanacağı yeri ararken Nathalie'nin daha sonra gideceği yerlerden de geçecekti. Sağda solda,sonraki yıllarda olacağı yaşlı kadını hayal etmek duygulandırıcıydı.
Bu şekilde Markus, bütün Nathalie'lerin kalbinde saklanacak bir yer buldu. Markus olabildiğince küçüldü. Kendisini hiç olmadığı kadar büyük hissettiği bir gün için tuhaftı bu. Bedenini her yerinde sonsuz bir büyüklük dürtüsü uyanıyordu. Bir kez saklanınca gülümsemeye başladı. Onu beklemekten mutluydu, onu bulması için beklemekten o kadar mutluydu ki.
117
Nathalie gözlerini açtı.
*..onun yanında kalamayacağı kadar istek uyandıran bir kadındı.
*"Güzelliğin temaşasına kapılan, kendini ellerine bırakmıştır ölümün."
*"Geçmişimiz berbat olsa da bir cazibesi vardır."
*..mutluluk korkusu. Derler ya, insan ölmeden önce hayatının en güzel anları gözünün önünden bir film şeridi gibi geçermiş. Bunu dikkate alırsak, mutluluk çat kapı geldiğinde geçmişin yıkımlarının ve başarısızlıklarının, neredeyse kaygı verici bir tebessümle gözümüzün önünden geçip gitmesi akla yakın bir ihtimaldir.
*Birtakım kararlar aldığı olur insanın ve o andan sonra her şeyin öyle olacağı düşünülür, ama sonsuza kadar sürecek gibi duran bu kesinliğe duyulan güvenin yıkılması için, tuhaftır, dudakların minik bir hareketi yetebilir.
*"Kendimi kaybolmuş gibi hissediyorum." Bu son cümleyi hoyratça söylemişti. Pat diye. Markus birden ekmeğin iç kısmını alıp eline doğramaya başladı. "Ne yapıyorsun?" diye sordu Nathalie. "Parmak Çocuk'un yaptığını. Eğer kaybolduysan, geçtiğin yerlerde ekmek kırıntıları bırakman gerek. Bu şekilde yolunu tekrar bulabilirsin." "O yol da beni buraya getiriyor...sana yani, öyle mi?" "Evet. Ama aç değilsem ve seni beklerken ekmek kırıntılarını yemeye karar vermezsem."
*Sonra durdu. Bir ağaca dayandı.
"Kuzenlerimle saklambaç oynarken, ebe olan bu ağaca dayanır, 117'ye kadar sayardı."
"Neden 117?"
"Bilmem! Bu sayıda karar kılmıştık, öylesine."
"Oynamak ister misin şimdi?" diye saklambaç oynamayı teklif etti Markus.
Nathalie ona tebessüm etti. Oyun oynamayı teklif etmesine bayılmıştı. Nathalie kolunu ağaca koyup alnını koluna yasladı, gözlerini kapattı ve saymaya başladı. Markus saklanacak bir yer aradı. Ama boşunaydı. O bahçe Nathalie'nin alanıydı. Saklanılacak en iyi köşeleri biliyor olmalıydı. Markus, Nathalie'nin çeşitli dönemleri arasında gezindi. Yedi yaşındayken şu ağacın arkasına saklanıyor olmalıydı. On iki yaşındayken de kesinlikle şuradaki çalılıkların arkasına. Ergenlik döneminde çocukluk oyunlarını reddedip böğürtlenlerin önünde surat asmış olmalıydı. Sonraki yaz, genç bir kadın olarak oradaki banka oturup hayaller içinde şiir yazmış olmalıydı. Belki de bahçenin birçok köşesinde gen kadınlık döneminin izi vardı, belki de şuradaki çiçeklerin arkasında François'yle sevişmişti? François büyükler uyanmasın diye gürültü çıkarmadan arkasından koşmuş, geceliğini üzerinden çıkarmaya çalışmıştı. Bahçede çılgınca ama sessiz bir kovalamacanın izleri vardı. En sonunda da onu yakalamıştı. Nathalie numaradan çırpınmıştı. Kendisini öpmesini hayal ederek başını öteki tarafa çevirmişti. Yerde yuvarlanmışlar, sonra Nathalie tek başına olduğunu fark etmişti. Nereye gitmiş olabilirdi? Bir yere mi saklanmıştı acaba? Artık orada değildi. Artık orada olmayacaktı. Orada artık çim yoktu. Nathalie öfkeden çimleri sökmüştü. Nathalie saatler boyunca olduğu yerde bitkin bir halde kalmıştı ve büyük annesinin içeri girmesi yönündeki girişimleri sonuç vermemişti. Markus çimlerin olmadığı yere gitti, orada Nathalie'nin acısını çiğnedi. Aşkının gözyaşlarının arasından yürüdü. Saklanacağı yeri ararken Nathalie'nin daha sonra gideceği yerlerden de geçecekti. Sağda solda,sonraki yıllarda olacağı yaşlı kadını hayal etmek duygulandırıcıydı.
Bu şekilde Markus, bütün Nathalie'lerin kalbinde saklanacak bir yer buldu. Markus olabildiğince küçüldü. Kendisini hiç olmadığı kadar büyük hissettiği bir gün için tuhaftı bu. Bedenini her yerinde sonsuz bir büyüklük dürtüsü uyanıyordu. Bir kez saklanınca gülümsemeye başladı. Onu beklemekten mutluydu, onu bulması için beklemekten o kadar mutluydu ki.
117
Nathalie gözlerini açtı.
Biraz coştum sanırım ama içimden geldi. Bu arada kitapta da bahsedilen ve kitabı okurken bi yandan dinleyince çok iyi gelen bir şarkı var dinlemenizi tavsiye ederim.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder